86/4/24
بی رمق - آخرین قسمت

به هر جان کندنی بود ، پیکر بی رمق خود را تا آستانه ی در کشاند و قبل از اینکه دستش به دستگیره ی در گره بخورد . بر زمین نقش شد .
...
- دکترا هر چی می خــوان بگن . اون هست ! همیشه هم بوده . دکترا وقتی از فهمیدن یه چیزی عاجز می شن هزار تا اسم رو آدم می ذارن یا باید دل به دل اراجیفشون بدی یا خلی . چه منطق کثیفی .... به خدا زنده ست ... خودم می دونم ... می گن مرده اما من هر شب می بینمش . مهربونتر از همیشه . انگار همون بی رمق نیست عوض شده انگار . باهام صحبت می کنه ، شعرای من و بلند بلند واسه م می خونه من و خیلی دوست داره منم همینطور ... مگه میشه یه مرده آدم و دوست داشته باشه پس زنده ست .
اصلا امشبم که اومد یه نشونه ی دیگه ازش می گیرم تا به دکترای روانی اینجا نشون بدم .
مرد با دلی گرفته به غروب پرزرد آسایشگاه خیره بود و انتظار بی رمق را می کشید . انگار که ماهیی در تنگ ماه ، دلتنگ اقیانوس ناآرام زمین باشد .



نويسنده ي اين قسمت : سعید پارسا