86/2/2
بی رمق - قسمت نخست

صدای زنگ تلفن ...
بی رمق خود را به گوشی می رساند ، درگیر با خوابی که دیده ، یک تقارن همیشه گی ، یک قانون نانوشته ...
و کسی نمی داند چرا عالم خواب به گونه ای پیش می رود تا با صدایی در واقعیت بیامیزد .
خواب دیده بود صدایی خطاب به او می گوید : (( آقای بی رمق لطفا مراجعه بفرمایید . ))
که ناگهان صدای زنگ تلفن عالم بیداری ، صدای زنگ تلفن در خواب را از هم گسیخته بود .
***
- بله ... بفرمایید .
- آقای بی رمق ؟
- بله خودم هستم .
- لطفا مراجعه بفرمایید ...
و صدای بوق بریده بریده ی تلفن ، گوشی را می گذارد .
- مردک دیوونه شده اول صبحی .
اما مردد بود که مردک اول صبحی دیوانه شده است یا نه . جمله به نظرش آشنا می آمد ، اما هرگز به خاطر نیاورد چرا !
***
خانه مثل همیشه بود . به هم ریخته ، نامرتب و شلوغ . عینکش را گوشه ی اتاق ، لا به لای پاره کاغذ نوشته های پریشانش نیافت ، زیر تختش بود . کنار جورابهایش که همیشه آنجا بود ، سفید و تمیز .
جمعیتی از کتابهای خوانده نشده روی هم تلنبار بود و بی رمق می دانست که از فردا شروع به خواندن یک یک آنها خواهد کرد . حتی می دانست که امشب بالاخره یکی از ده ها فیلمی که هر شب می خواهد نگاه کند را می بیند ، شاید هم دوتا . اصلا تا صبح فیلم می بیند . حتی فیلم هم انتخاب کرد .
همان نوستالژی خاطره ساز همیشه گی ، امشب هم او را تا پاسی از شب بیدار نگه می دارد و نمی گذارد فیلم تازه ای ببیند . به هر حال دیدن فیلمی تکراری بهتر از خوابهای آشفته ی تکراری بود .
آشپزخانه گورستان ظرفهای یکبار مصرف و چندبار مصرف شسته نشده بود . و بی رمق مثل همیشه می دانست که عصر که از کار برگشت همه را خواهد شست .
صبحانه خورده نخورده ، کیف کارش را برداشت و به راه افتاد . اتومبیل را که روشن کرد رادیو هم روشن شد.
پس از پخش قسمتی از یک آهنگ قدیمی ، چند صدای تغیر فرکانس و چند پارازیت ، صدای گوینده پخش شد :
(( آقای بی رمق لطفا مراجعه بفرمایید . ))
بی رمق ، به شدت ترمز و رادیو را خاموش کرد . و متحیر به روبه رو خیره شد .
ـ یعنی چی ، امروز همه دیوونه شدن .
این بار مردد نبود .
دوباره استارت و دوباره حرکت به طرف محلِ کاری که دوستش نداشت . جایی که یادمان تلخی از شکستن های بی وقفه اش را به رخش می کشید . جایی که هرگز کسی نبود تا او را آنطور که خودش می خواهد بشناسد . و حتی خودش هم نمی دانست چطور باید شناخته شود . نقاب همیشه گی اش ، از او چهره ی بی رمقی ترسیم کرده بود که برای خودش هم ناآشنا بود . اما از همه آشناتر می نمود .
سی دی را که داخل پخش اتومبیل گذاشت . خندید . قورت داده شدن سی دی توسط پخش گرسنه همیشه برایش نشاط آور بود .
(( جامعه همیشه آدمی را که دیوارش از همه کوتاه تر است راحت می بلعد ، اما هضم نمی کند . )) جمله ای بود که همیشه بعد از گذاشتن سی دی در ذهنش تکرار می شد. .
همیشه همین آهنگ را گوش می داد و زمزمه می کرد . یک نوستالژی خاطره ساز .
غرق در گرداب خاطراتی که دیگر به واقعی بودنشان اطمینان نداشت ، نوای موسیقی را از ذهن می گذراند ، که موسیقی قطع شد و صدای مهربان و مردانه ی خواننده او را به خود آورد ...
(( آقای بی رمق لطفا مراجعه بفرمایید . ))



نويسنده ي اين قسمت : سعید پارسا